PEMBE PANJURSUZ EV

2022'nin Kasım ayında, pandemi sebebiyle başladığım ve yaklaşık 2.5 senedir çalıştığım iş yerinden ayrılma kararı aldım. Şirketteki genel gidişat sürreal bir hal almaya başlamıştı. 1 ay içinde 2 işe kabul edildim, birini seçtim ve Ocak 2023'de orada çalışmaya başladım. Büyük umutlarla başladığım bu nev-i şahsına münhasır iş yeri, şimdiye kadar çalıştığım en garip ve en toksik yer olarak daha büyük bir hayal kırıklığı yaşatmayı başardı. 2 ay öncesine kadar mevcut işimle beraber 3 tane iş seçme şansım varken, bir anda işsiz kalım böylece.  Kişisel gündemimin kasveti ile ülke gündemininki denk düşüyordu. Şubat ayındaki depremden de çok etkilenmiştim. O sıra annem kardeşimin doğumuna destek vermek için İstanbul'daydı. Evde yalnız geçirdiğim, bol bol yazdığım, yürüdüğüm, sadece düşünmek istediğim bir 2 ay yaşadım. Şimdi yapmak istesem yapamam, zihnim acayip dağınık ama o sıra bende bir şeyler tetiklendi ve zihnimin derinliklerindeki birçok şey yüzeye çıkmaya başladı. Mükemmel bi

Hayatımın hiçbir döneminde çok çalışma ve kariyer güzellemesi yapan biri olmadım. Tembel biri  değilim, çok çalıştığını iddia eden birçok kişi kadar hatta belki birçoğundan daha fazla çalıştığıma eminim. Fakat kendini bununla var etmek, karşısında olduğum bir düzeni beslemek gibi geliyor bana... Filmlerde günün belki 12-15 saatini iş hayatına adayıp başarılı olan karakterleri ne kadar pozitif yansıtıyorlar değil mi? Bu adanmışlık ve başarı o karakteri kolayca benimsememize neden oluyor, güzel bir hayatı hak etmek için çok çalışmamız gerektiğini düşündürüyor. Daha bu düşünce popüler bile değilken, günün yarısından fazlasını işe ayırmanın insanın varoluşuna aykırı olduğunu savundum hep. İnsan sevdiklerine, kendine, hobilerine, bedenine, evine, doğaya zaman ayıramadığı zaman yeterince mutlu olamıyor. Hatta bağ kurabilmek gibi hayati yeteneklerini bile kaybediyor. Ayrıca çalışma hayatının toksikliğini de görmezden gelemiyorum. Benim için çalışma hayatı sadece para kazandığım bir yer değil,

Kalp kırmamaya özen göster. Bazı insanlar limitli. Sevgisi de, hoşgörüsü de, anlayışı da, sabrı da.  Öyle kabullenmek gerek. Sen kalbini genişletme gayreti göster. Hep sevgiyi merkez koy, inan her şeyin çözümü sevgide. Toksik davranışları, haksızlıkları alttan almak zorunda değilsin. İyi anlaşmak zorunda değilsin. Kendini ne kadar ifade etmek istediğin sana kalmış. Doğru ifade etme gayreti göster yeter. Hayat uzun aslında. Enerjini seni anlamayan insanlara laf atmak için harcama. O enerjiye ihtiyacın olacak. Her şey senin elinde değil. Bir şeyleri düzeltme, iyileştirme yükünü asla tek başına üstlenme. Sen kendi payına düşeni doğru yapmaya çalış ve geri çekil. Hiç kimseye, hiçbir şeye mecbur değilsin. Ben arkandayım. Sen ne yaparsan yap, ne karar verirsen ver arkandayım. Hislerin gerçek. Gerçekliğin gerçek. Sana aksini söyleyerek inandırmalarına izin verme. Sadece tutarlı davranışları ciddiye al. Zaten sinir sistemin sana neyin iyi geldiğini söyleyecek, gevşeyeceksin. İç güdülerine güve

Aşka çok kafa yoruyorum bu ara. Filmlerdeki gibi "romantik bir aşk" yaşamak istiyorum. Bulduğunda başka kimsenin umrunda olmadığı, yaşadığın şeyin özel ve farklı olduğunu hissettiğin... O frekansı kolay kolay yakalayamayacağını bildiğin... O bilince sahip olmak da bir olgunluk aslında. O olgunluğa sahip değilsen öyle bir aşkı yakalayamıyorsun. Sadece senin olgun olman yetmez, karşı tarafın da aynı olgunlukta olması lazım. Seninle aynı frekansta olması lazım. Kalbini açmaya razı olması lazım. Hem birbirinizi fiziksel olarak beğeneceksiniz, hem flört diliniz uyacak, adeta dans eder gibi flört edeceksiniz, bazen minik tripler olacak... Ah o minik tripler... Hayatı çekilmez kılmadan, alındığın şeyleri minik tripler ile anlatmak ve karşı tarafın bunu anlayıp gönül alma çabası kadar insanı birbirine yakınlaştıran az şey var. Muhabbet akıp gidecek, anlaşıldığını ve takdir edildiğini hissedeceksin, birbirinizi o kadar mutlu edeceksiniz ki, değiştirmek aklınızın ucuna bile gelmeyecek.