PEMBE PANJURSUZ EV

Eskiler, "şimdiki gençler çok şükürsüz, ondan mutsuz" derler. Şimdilerin popüler akımı olan evrene teşekkür etmek ve only positive vibes felsefesini benimsemiş kişiler de bu ekolün devamı. Oldukça yüzeysel bir yaklaşım ama biraz derine inerseniz doğruluk payı var. Bu konuyla ilgili sürekli anlattığım bir anım var. Çünkü daha önce hiç bu kadar farkındalıkla bir "şükür moment" yaşamamıştım. Yıllar önce çok depresif hissettiğim bir dönem, gece yarısı annemle ağlayarak konuştuğumda, annem "hadi bana bilet al sabah geleyim" demişti, birkaç saat sonra öğlen saatlerinde Ortaköy sahilde buluşmuştuk. Annemle olmak istemiştim ama İzmir'e gidecek gücüm yoktu, onu öyle sağlıklı görmek ve ihtiyacım olduğu anda hemen gelebilmesi bir anlık şükür hissetmeme neden oldu. O andan itibaren psikolojim çok hızlı bir şekilde düzeldi. Annemin sağlıklı olduğunu ve istesem hemen gelebilecek durumda olduğunu hep biliyordum ama o an idrak ettim ve şanslı olduğumu hissettim. Yani

İstanbul'da 5 sene yaşadıktan sonra bunalmış ve İzmir'e geri gelmiştim. Haziran itibariyle İzmir'e geri döneli de tam 5 sene olmuş ve aynı bıkkınlığı hissediyorum. Bir daha o şekilde hissetmem sanıyordum, o ruh haliyle baş edecek donanımları iyi geliştirdim sanıyorum ama şu an imkan olsa yine arkama bile bakmadan, her şeyi bırakıp giderim gibi. Yeni bir hayat kurgulamanın heyecanına, sanki her şeye ve ömrüme de yeni başlıyormuş gibi hissetmeye, gençleşmeye, bilinmezliğe ve umuda ihtiyacım var. 5 sene laneti midir bilinmez, kendimi de buna inandırıp psikolojimi şartlamak istemiyorum ve anlamakta zorlanıyorum.  Hep de geçerli sebepler oluyor bunalmak için, mesela şu anki bıkkınlığım pekala Korona ve sonrasında yaşattıkları ile açıklanabilir. Korona ile oldukça sağlıklı bir şekilde mücadele ettiğimi düşünüyordum halbuki, ne çok korkuttum kendimi ne de çok saldım. Hastalıktan ziyade sürecin maddi anlamda götürdükleri ve belirsizliği, ülkedeki ekonomik gidişat, euro ve doların a