PEMBE PANJURSUZ EV

Umut vaat edici ve daha iyiye giden bir şeylerin içinde bulunduğum zaman inanılmaz bir tatmin kaplıyor içimi. Tüm kaygılarım diniyor. Hayata yetişmişim gibi hissediyorum. Yerinde sayan, daha iyiye gitmeyen ve zihnimde sıkıcı bir algısı olan her şeydense kaçma eğilimine giriyorum. Vücuda giren zararlı bir madde gibi bağışıklık sistemim alarm veriyor adeta.  Zaman harcadığım her şeyle olan ilişkimin daha iyiye gitmesini bekliyorum bir süre sonra. Ama böyle bir anda tüketmek değil, yavaş yavaş ve kendinden emin... Işığa yürüyen bir mümin ferahlığında. Arkadaşlığın da, dostluğun da, sevgililiğin de, işin de... Emek verdikçe büyüyen bir neşe, güven ve bağ hissetmek istiyorum. Bunu gerçekleştirebilmek için kendi payıma düşen kısımlar üzerine kafa yoruyorum. Şöyle bir ev, şöyle bir kariyer, şurada yaşam gibi somut hedefler geleceğe dair pek heyecanlandırmıyor beni, o dönemde öyle bir ev ihtiyacım olan duyguya hizmet edebilir ve onu elde etmek için çaba harcayabilirim ama somut şeylerden ziyad

Geçen sene bu yaşıma Mavişehir'de yeni açılan şık bir mekanda girmiştim. Oradaki evimize yürüme mesafesindeydi ve o gün erkek arkadaşımın canlı müzik programı vardı. Küçük bir grup olarak bizim evin balkonunda içip, canlı müzik için oraya geçecektik.  Mekan sabahtan pastayı kabul etmediği ve işlerinden dolayı eve uğrayamayacağı için akşam gelirken kendi doğum günü pastamı mekana getirmemi rica etti erkek arkadaşım. Hem iş yoğunluğu, hem doğum günü tebriklerinden dolayı itiraz edecek halim yoktu, tamam dedim ama kendi pastamı mekana getirmek hiç istemiyordum doğrusu.. Pastayı unuttum nitekim, mekandayken hatırladım, arkadaşlarım gidip almayı teklif ettiler, istemedim. Mekan yeni açılmıştı ve bizimle beraber toplam 4 masa vardı. Orkestra önce benim için doğum günü şarkısı söyledi, sonra gördük ki 4 masanın 4'ü de doğum günü masasıymış. Kalabalık, neşeli ve benim dışımda hepsinin pastası var. Orkestradakiler "oğlum ne şanssız adamsın" diye dalga geçiyorlar onunla. Zaten