PEMBE PANJURSUZ EV

2022'nin Kasım ayında, pandemi sebebiyle başladığım ve yaklaşık 2.5 senedir çalıştığım iş yerinden ayrılma kararı aldım. Şirketteki genel gidişat sürreal bir hal almaya başlamıştı. 1 ay içinde 2 işe kabul edildim, birini seçtim ve Ocak 2023'de orada çalışmaya başladım. Büyük umutlarla başladığım bu nev-i şahsına münhasır iş yeri, şimdiye kadar çalıştığım en garip ve en toksik yer olarak daha büyük bir hayal kırıklığı yaşatmayı başardı. 2 ay öncesine kadar mevcut işimle beraber 3 tane iş seçme şansım varken, bir anda işsiz kalım böylece.  Kişisel gündemimin kasveti ile ülke gündemininki denk düşüyordu. Şubat ayındaki depremden de çok etkilenmiştim. O sıra annem kardeşimin doğumuna destek vermek için İstanbul'daydı. Evde yalnız geçirdiğim, bol bol yazdığım, yürüdüğüm, sadece düşünmek istediğim bir 2 ay yaşadım. Şimdi yapmak istesem yapamam, zihnim acayip dağınık ama o sıra bende bir şeyler tetiklendi ve zihnimin derinliklerindeki birçok şey yüzeye çıkmaya başladı. Mükemmel bi

Hayatımın hiçbir döneminde çok çalışma ve kariyer güzellemesi yapan biri olmadım. Tembel biri  değilim, çok çalıştığını iddia eden birçok kişi kadar hatta belki birçoğundan daha fazla çalıştığıma eminim. Fakat kendini bununla var etmek, karşısında olduğum bir düzeni beslemek gibi geliyor bana... Filmlerde günün belki 12-15 saatini iş hayatına adayıp başarılı olan karakterleri ne kadar pozitif yansıtıyorlar değil mi? Bu adanmışlık ve başarı o karakteri kolayca benimsememize neden oluyor, güzel bir hayatı hak etmek için çok çalışmamız gerektiğini düşündürüyor. Daha bu düşünce popüler bile değilken, günün yarısından fazlasını işe ayırmanın insanın varoluşuna aykırı olduğunu savundum hep. İnsan sevdiklerine, kendine, hobilerine, bedenine, evine, doğaya zaman ayıramadığı zaman yeterince mutlu olamıyor. Hatta bağ kurabilmek gibi hayati yeteneklerini bile kaybediyor. Ayrıca çalışma hayatının toksikliğini de görmezden gelemiyorum. Benim için çalışma hayatı sadece para kazandığım bir yer değil,