PEMBE PANJURSUZ EV

Özenilmiş, konusu başarıyla işlenmiş dönem filmlerine, dizilerine hayranlığım büyük. İzlediğimde bir süre etkisinden çıkamıyorum. Konusu geçen dönemler hep batı kültürüne ait ama. Doğu kültüründe de çekmeye değer bir sürü kişi ve konu vardır elbet ama kötü taraflarını görmeyi kaldırabilecek olgunlukta olmayan insanlara bu işleri sunmak pek motive edici olmasa gerek. Sevdiği, kıymet verdiği bir kişiye, bir konuya, bir döneme laf söyletmemek, kötü yönlerini yok saymak, eleştirene aşırı tepkiler vermek çok çocuksu bir davranış. Zaten hayatın her alanını ele geçirmiş bu irrasyoneliğin temel sebebi de bu bence; çocukken yetişkin olmaya zorlandığı için asla büyüyememiş yetişkinlerle dolu bir ülkede yaşamak. Sağlıklı yetişkinler olmadığı zaman ne yönetim, ne seçimler, ne aile, ne eğitim hiçbir şey de sağlıklı olmuyor haliyle. Üstelik bu çocuk kalmış bir sürü yetişkin insan, bencilce, kendi duygusal boşluklarını çocuklarının tamamlamasını bekliyor. Yeri geliyor çocuğunun mutluluğunu, baş

Önemsizmiş ve beni yaralamamış gibi donuk bir ifadeyle anlattığım,çoğu kez anlatmaya bile değer görmediğim, "her ailede olur böyle şeyler" diye düşündüğüm çocukluk travmalarım hortladı yakın zamanda. Her ailede olması benim yaşadıklarımı önemsizleştirmemekle beraber, uzunca bir süre bok atsam da, her ailede böyle şeyler olmadığını kabul ediyorum artık. Gerçekten çocukken tek gündemi sokakta oynayıp, huzurlu bir evde yemek yemek, huzurla uyumak olan, çevresinde onu anlamaya ve desteklemeye gönüllü yetişkinlerle büyüyen birçok insan olduğunu idrak ettim. Böyle bir çevrede büyüyemediğim için içim buruk. Sosyal medyada tüm o kahraman anne, baba ve müthiş çocukluk hikayelerine inat, çocukluk ve gençlik anılarım içimde yaradır. O kadar derinmiş ki, bunca yıl saklayabilmişim... Ama kulağa nasıl gelirse gelsin onları saklamaya, başka bir gerçeklikle değiştirmeye, kendimi yeniden inşa etmişim, her şeyi aşmışım gibi davranmaya niyetim yok artık. Aşamamışım belli ki. Belki de hiç aşama