Kendime not.

Yeni neslin en büyük sorunu; sorunsuz hayatları sanırım.

Devamlı melankoli kastırmak, anlık gelen hüzünler, sürekli halinden memnun olmama hali, yersiz gelecek kaygıları, ilişkilerdeki hoyrat tavırları, sorunsuz hayatlarının sıkıcılığından bunalma sonucu kendine sorun yaratma ve de farklı bir şey hissetme çabasıymış gibi geliyor.
 
Bazen, üzüntüler olmasa mutlulukların kıymeti bilinmez gerçeğini kabullenesim geliyor. Herkesin başından sağlam bir keder geçmeli ki, silkelenip kendine gelsinler. Sanki.

Her insanın başa çıkamadığı en büyük sorun; sıkıntı, bence.

Hayat bir kişi olsa, kimsenin sevmediği, sürekli her şeyi rutine bağlayan, sıkıcı, ne zaman beklentiye girsen hayal kırıklığına uğratan, beklemediğin ve de hevesinin kaçtığı bir anda yaptığı sürprizlerle "aklın neredeydi daha önce?" dedirten sevimsiz biri olurdu herhalde.

Bütün sevimsiz özelliklerine rağmen ona katlanıyorken, küçük sürprizlerle bizi mükafatlandırmayacak kadar da cimri üstelik.

Yani demem odur ki; hayat zor filan değil, sadece sıkıcı. Sonuna kadar gitmek zorunluyken, mümkün olduğunca eğlenerek, iyi vakit geçirerek değerlendirmek lazım.