Bir narsist ile nasıl baş edilir?
Edilmez. Narsist gördünüz mü arkanıza bakmadan kaçmanız lazım. Bloga uğrayıp okuma zahmetine girmek istemeyenler için net bir şekilde yazdım. Vakti olanlar için bir örnekle açıklamak isterim.
Benim babam narsist bir adamdı mesela. Hayatta en önem verdiği şey "insanlarda hayranlık uyandırmak" olur narsistlerin. Ortama insanları kolaylıkla etkileyebileceği özgüveni ile girerler, çoğu kez de gerçekten hayranlık uyandıracak bir intiba bırakırlar. Olumsuz eleştiriye asla gelemezler. Kendisine duyulan hayranlığı sağlamak ve korumak birincil, bunun dışındaki her şey ikincil öneme sahiptir. Babam beni bir kez olsun parka götürmemiştir mesela. Beni sevmediğini düşünmemiştim ama neden istediğim ilgiyi ondan göremediğime dair hep kafam karışıktı küçükken. Bir gün "bak bu ortamdaki herkes bana ne kadar saygı ve hayranlık besliyor. Çok yakınlaşmamak, hakkında çok fazla bilgi vermemek bu işin sırrı. Ulaşılabilir olursan hayranlık da kalmaz" minvali cümleler kurmuştu ben 13 ya da 14 yaşındayken. Şimdi anlıyorum beni neden hiç parka götürmediğini. Muhtemelen o kadar ulaşılabilir bir baba olmasının benim üzerimde hayranlık uyandırmayacağını düşündü. Bakın bu adam son derece bilgili ve insan psikolojisinden anlayan bir insandı. Bu davranışının ilerde hayatın bazı noktalarında benim dengemi bozacağını bilse de bir kez olsun kendi egosunu benim iyiliğim için geri plana atmadı.
Hani kızlar evlenmek istediği adamlara hayranlık duymak istemek gibi saçma bir ihtirasa kapılırlar ya, ablanız olarak kayıtsız kalamadım buradan uyarmak istiyorum : kızlar manyak mısınız ya? Hayranlık duygusunun temeli "ulaşamamak"tan gelir. Narsiste asla tam anlamıyla ulaşamazsınız. Benim babamdı şansım yoktu. İnsan seveceği, evleneceği adamı o şekilde seçerse kendi eliyle cehennemini yaratır. Aman diyim aman, efendi ve kibar adamları kendini beğenmiş dallamalara harcamayın sakın.
Tüm bu psikolojik tespitlere bilimsel dayanak? Her zaman olduğu gibi; bence öyle yani.
Benim babam narsist bir adamdı mesela. Hayatta en önem verdiği şey "insanlarda hayranlık uyandırmak" olur narsistlerin. Ortama insanları kolaylıkla etkileyebileceği özgüveni ile girerler, çoğu kez de gerçekten hayranlık uyandıracak bir intiba bırakırlar. Olumsuz eleştiriye asla gelemezler. Kendisine duyulan hayranlığı sağlamak ve korumak birincil, bunun dışındaki her şey ikincil öneme sahiptir. Babam beni bir kez olsun parka götürmemiştir mesela. Beni sevmediğini düşünmemiştim ama neden istediğim ilgiyi ondan göremediğime dair hep kafam karışıktı küçükken. Bir gün "bak bu ortamdaki herkes bana ne kadar saygı ve hayranlık besliyor. Çok yakınlaşmamak, hakkında çok fazla bilgi vermemek bu işin sırrı. Ulaşılabilir olursan hayranlık da kalmaz" minvali cümleler kurmuştu ben 13 ya da 14 yaşındayken. Şimdi anlıyorum beni neden hiç parka götürmediğini. Muhtemelen o kadar ulaşılabilir bir baba olmasının benim üzerimde hayranlık uyandırmayacağını düşündü. Bakın bu adam son derece bilgili ve insan psikolojisinden anlayan bir insandı. Bu davranışının ilerde hayatın bazı noktalarında benim dengemi bozacağını bilse de bir kez olsun kendi egosunu benim iyiliğim için geri plana atmadı.
Hani kızlar evlenmek istediği adamlara hayranlık duymak istemek gibi saçma bir ihtirasa kapılırlar ya, ablanız olarak kayıtsız kalamadım buradan uyarmak istiyorum : kızlar manyak mısınız ya? Hayranlık duygusunun temeli "ulaşamamak"tan gelir. Narsiste asla tam anlamıyla ulaşamazsınız. Benim babamdı şansım yoktu. İnsan seveceği, evleneceği adamı o şekilde seçerse kendi eliyle cehennemini yaratır. Aman diyim aman, efendi ve kibar adamları kendini beğenmiş dallamalara harcamayın sakın.
Tüm bu psikolojik tespitlere bilimsel dayanak? Her zaman olduğu gibi; bence öyle yani.