Erasmus günlükleri: Bu dünyada iyi insanlar da var!
Okur okur okur...
Zor zamanda hep eşinden, dostundan, yakınlarından hayır görecekmişsin gibi düşünürsün, onlar sana sırt çevirince kendini yalnız hissedersin, hissetme!
Çünkü bu dünyada gerçekten iyi insanlar var. Hani seninle hiçbir vakit geçirmese de hatta tanımasa da, sadece zor durumda olduğun için, insan olduğun için, öyle basit değil hakikaten sabır gerektiren durumlarda yardım eden birileri illaki oluyor.
Dün kütüphanede çantamı kilitli kasalardan birine koyduğum an benim için tamamen bulanık, nereye koyduğumu, kitleyip kitlemediğimi bilmiyordum. Çıkışta kilidim başka bir kasayı açtı, kasanın içi boştu. Bir arkadaşımla yaklaşık bir saat tüm kasaları denediğimizi düşündük, bulamadık. Kasamı açık bıraktığıma nerdeyse emindim ama birinin çalma olasılığına inanmak istemiyordum. Tüm kartlarım, param, pasaportum, odamın anahtarları onun içindeydi. Bir anda evsiz, kimliksiz ve beş parasız kalmıştım.
Sabah tekrar gelip bütün kasaları kontrol edecektim ama çalınma olasılığı çok sinirimi bozmuştu. Almanca bilmeden tüm bürokratik işleri tek başıma yapacak olmak gözümde büyümüştü. Karakola gitmem gerekti ama Almanca bilmediğim için anlaşabileceğimizi düşünmüyordum. Bir arkadaşım vasıtasıyla tanıştığım ve sadece 5 dakika muhabbet ettiğimiz bir Alman kız benimle polis istasyonuna geldi, 3 saate yakın beni bekledi, teselli etti ve bunların hiçbirini insanı mahçup edecek bir tavırla yapmadı.
O gece anahtarım olmadığı için kalacak yerim yoktu, haberi alan bir arkadaşım kendi yatağını verdi.
Bu sabah çantamı buldum, oraya koyduğumu hiç hatırlamadığım başka bir kasanın içinde.
Gece yarısına kadar karakolda bekleyip hüngür hüngür ağlamama rağmen gecenin tek hayrı buradaki tek yakın Türk arkadaşımla aramızın tekrar düzelmesine vesile olması.
-Nerdesin Tansu?
-Alman bir kızla karakolda
-Gönder o kızı ben hemen geliyorum.
A1 Almanca seviyesine rağmen kahraman aşkısı :)) Yok gelme bizim burada işimiz bitti sayılır dememe rağmen koştu geldi.
Gerçek hayata dönüşüme bir aydan az zaman kaldı. Tek dileğim sorunsuz bir şekilde bu macerayı sonlandırmak :)
Zor zamanda hep eşinden, dostundan, yakınlarından hayır görecekmişsin gibi düşünürsün, onlar sana sırt çevirince kendini yalnız hissedersin, hissetme!
Çünkü bu dünyada gerçekten iyi insanlar var. Hani seninle hiçbir vakit geçirmese de hatta tanımasa da, sadece zor durumda olduğun için, insan olduğun için, öyle basit değil hakikaten sabır gerektiren durumlarda yardım eden birileri illaki oluyor.
Dün kütüphanede çantamı kilitli kasalardan birine koyduğum an benim için tamamen bulanık, nereye koyduğumu, kitleyip kitlemediğimi bilmiyordum. Çıkışta kilidim başka bir kasayı açtı, kasanın içi boştu. Bir arkadaşımla yaklaşık bir saat tüm kasaları denediğimizi düşündük, bulamadık. Kasamı açık bıraktığıma nerdeyse emindim ama birinin çalma olasılığına inanmak istemiyordum. Tüm kartlarım, param, pasaportum, odamın anahtarları onun içindeydi. Bir anda evsiz, kimliksiz ve beş parasız kalmıştım.
O gece anahtarım olmadığı için kalacak yerim yoktu, haberi alan bir arkadaşım kendi yatağını verdi.
Bu sabah çantamı buldum, oraya koyduğumu hiç hatırlamadığım başka bir kasanın içinde.
Gece yarısına kadar karakolda bekleyip hüngür hüngür ağlamama rağmen gecenin tek hayrı buradaki tek yakın Türk arkadaşımla aramızın tekrar düzelmesine vesile olması.
-Nerdesin Tansu?
-Alman bir kızla karakolda
-Gönder o kızı ben hemen geliyorum.
A1 Almanca seviyesine rağmen kahraman aşkısı :)) Yok gelme bizim burada işimiz bitti sayılır dememe rağmen koştu geldi.
Gerçek hayata dönüşüme bir aydan az zaman kaldı. Tek dileğim sorunsuz bir şekilde bu macerayı sonlandırmak :)