PEMBE PANJURSUZ EV

Birkaç kişinin tavsiye etmesi üzerine Osho'nun iki kitabını aldım. "İnsan Kendinin Aynasıdır" aforizmalarla dolu incecik bir kitap. Hayata dair kafa yormalarım sonucu oluşturduğum dünya görüşüme benzer şeyler okudum, yeni bir şeyler bulamadığım için çok heyecanlandırmadı beni. Yine de benzer fikirleri derli toplu cümleler içinde görünce  paylaşmak istedim. Hem ben söylesem dinlemezsiniz zaten, illa Hintli bir guru yazmalı. Tabii ya, Tansu kim ki zaten... "Siz özgürlüğünüzden feragat ettiğiniz müddetçe toplum da size her şeyi verir. Size saygınlık verir, hiyerarşinin içinde, bürokraside önemli mevkilere gelmenizi sağlar. Fakat bunları vermesi için tek bir şeyi elden bırakmanız gerekir, o da özgürlüğünüz, bireyselliğinizdir. Kalabalığın içindeki bir sayı haline gelmeniz gerekir. Kalabalık kendinin parçası olmayan kişiden nefret eder. Kalabalık içinde bir yabancı olduğunu fark edince gerginlik yaşar, çünkü yabancı bir soru işareti haline gelir." "Bir insa

İnsanın aynı işi uzun yıllar boyunca yapmasındaki motivasyonu anlamıyorum. İşin karmaşıklığına bağlı olarak bir süre sonra illaki gelişim duruyor, öğrenme bitiyor ve sadece otomatiğe bağlıyor insan. Robot gibi. İnsanın doğasına aykırı gibi geliyor bu bana. Yeni bir şeyler öğrenmeden, gelişim göstermeden, heyecanlanmadan nasıl geçer hayat? İnsan nasıl yaşadığını hisseder? İş hayatına karşı değilim aslında; benim karşı olduğum makul olmayan şartlar. Öncelikle maaşların oldukça düşük olduğu bir ülkede iyi bir pozisyona gelmeniz için nitelikleriniz ya da işinizi nasıl yaptığınız asla yeterli değil, giyim kuşamınız asıl belirleyici olan. İlk işe başladığım zamanı hatırlıyorum mesela, bir yıl içinde iki kere maaş artışı istemiştim. Şık fransız bir patronum vardı, herkesin ofiste şık giyinmesini isterdi ama fazla para vermezdi. Kiramı zor öderken önceliğim elbetteki kıyafet almak değildi. Bu bence dünyanın en insanı gerekçesi ama nedense kimsede empati uyandırmıyor. Herkes bir şekil