PEMBE PANJURSUZ EV

Bu postu (Süper) Cem'e ithaf ediyorum efenim. Çok sık aralıklarla olmasa da yaklaşık 5 yıldır blog yazıyorum. Bu blogun popüler olmasına dair hiçbir girişimim olmadı. Elbette okuyan sayısı arttıkça veya geri dönüş aldıkça daha motive oluyorsunuz ama sürekli reklamını yapmaya üşendim açıkçası. Küçük ama samimi bir kitlenin okuduğunu bilmek bana daha özgür hissettirdi. Öyle devam ettim çünkü yazmak beni inanılmaz rahatlatıyor. Arada denk gelip okuyanlar ve yorum yapanlar içinde beni en çok gülümseteni (Süper) Cem oldu. Teşekkürler... Selamlar, Saygılar efenim :)

Eve döneli tam 3 ay oldu. Şu yazı zamanlarımdaki enerjim, umudum, her şeyin çok daha güzel olacağı hissi yaklaşık bir ay önce Yiğit Özgür karikatüründeki gibi "Bu ne lan dünün aynısı?" hissine bıraktı okurcum. Ne yapsam bu histen kaçamıyorum. Hayata dair hep heyecanlı ve hevesli olduğum halde hayat illaki monotona bağlıyor ve ben defalarca bunla yüzleşmeme rağmen bu hissi kabullenemiyorum. Arkadaşlarımı ayrı ayrı gerçekten çok seviyorum, evimi de... İşim oldukça sıkıcı olmasına rağmen maddi anlamda şimdilik beni tatmin ettiği, yurt dışı seçenekleri olduğu ve patronumla iyi bir frekans yakaladığım için 2.5 senedir çalışmaya devam ediyorum. Döndüğümden beri bazı arkadaşlarımla farklı aktiviteler yapma hevesimizi hala korumaya devam ediyoruz, bu gazımızı İstanbul gibi bir ortamda korumak gerçekten çok güç çünkü başta hareket etmek olmak üzere her şey epey zorlu bu şehirde. Hissettiğim şey dönüş sonrası adaptasyon zorluğu mu olduğundan emin değilim ama artık aynı ş