PEMBE PANJURSUZ EV

Okur okur okur... Zor zamanda hep eşinden, dostundan, yakınlarından hayır görecekmişsin gibi düşünürsün, onlar sana sırt çevirince kendini yalnız hissedersin, hissetme! Çünkü bu dünyada gerçekten iyi insanlar var. Hani seninle hiçbir vakit geçirmese de hatta tanımasa da, sadece zor durumda olduğun için, insan olduğun için, öyle basit değil hakikaten sabır gerektiren durumlarda yardım eden birileri illaki oluyor. Dün kütüphanede çantamı kilitli kasalardan birine koyduğum an benim için tamamen bulanık, nereye koyduğumu, kitleyip kitlemediğimi bilmiyordum. Çıkışta kilidim başka bir kasayı açtı, kasanın içi boştu. Bir arkadaşımla yaklaşık bir saat tüm kasaları denediğimizi düşündük, bulamadık. Kasamı açık bıraktığıma nerdeyse emindim ama birinin çalma olasılığına inanmak istemiyordum. Tüm kartlarım, param, pasaportum, odamın anahtarları onun içindeydi. Bir anda evsiz, kimliksiz ve beş parasız kalmıştım. Sabah tekrar gelip bütün kasaları kontrol edecektim ama çalınma olasılığı ço

Hayatta iki tür insan vardır: birinci grup, hayatın ona sunduklarıyla her daim mutlu olanlar ya da sadece bunu kabul edenler, ikinci grup ise, nasıl bir hayat istediğini bilip tüm plan ve projelerini bu hayata ulaşmak için yapanlardan oluşur. İkinci grup genelde yaşlanma ve ölüm korkusu taşır çünkü yaşadıkları hayat ile kafalarındaki hayat hiçbir zaman tam olarak uyuşmaz. O istedikleri hayata kavuşmak için devamlı yeni şeyler denerler, asla yerinde durmazlar, istedikleri hayatı yaşayamadıkları için ömründen geçen her zamanı kayıp olarak değerlendirip telafi için daha fazla aktivite peşinde koşarlar. Biliyorum çünkü ben de onlardan biriyim. Hayatım boyunca hiç depresyona girmedim ama birkaç ayda bir, kısa süreli, yaşam amacımı ve varlığımı sorgulama ile birlikte gelen sıkılganlık ve bezginlik ile yaşamak zorunda kalıyorum. Herkesi, her şeyi bırakasım geliyor. Bu yüzden gittim. Gittim çünkü acaba bu duygudan gidince kurtulabilecek miyim diye görmek istedim. Bol bol vaktimin o