Hayatın cilveleri.
Ne zamandır şöyle bir damar yapasım vardı da nedenim yoktu. Mini bir drama yaşadım daha yeni, fırsat bu fırsat şarabımı açtım, en damar şarkıları playlist'e koydum, yazmaya başladım. Yarım şişe şarap içtim, saçmalarsam üstüme gelme. Ben oldukça açık sözlü bir insanım aslında ama iş duygusal meselelere gelince karşı tarafa ne istediğimi söylemekten kaçınırdım. 25 yaşımda bir karar aldım. Artık karşı tarafın benim ne istediğimi tahmin etmesini beklemeyecektim, suçlamadan, kendimi anlatmaya çalışacaktım.. Yaptım da... İşe yaradı mı? Pek değil. Ama kafamda acabalar kalmadı. Tam da "tamam ben bu şekilde mutlu olamıyorum o zaman kendimle savaşmayı bırakıyorum" dediğim bir dönemde bunları yaşadım, hayat yine beni kendime savaştırdı. Acaba öyle mi?, Biraz daha deneyeyim, belki düzelirlerle uğraştırdı beni. Kendinle savaş asla bitmiyor. Dünyanın düzeni bu şekilde kurulmuş, hayatına insanlar bu savaşı sürdürmen için giriyor sanki. Bir de itaat etmeni bekliyorlar. Hayat bile.