Duygular şelale.
Mutlu bir çocukluk geçirdim aslında. Sevgi dolu bir anne, birbirini çok seven, çok iyi anlaşan kardeşler, arkadaşlar... Sokakta delicesine oynayıp dünyayı unutan ama akşam yaşanacak gerginliğin karamsarlığı eve dönüş yolunda yüreklerine işlenen iki küçük çocuk. O hissi hala bilirim okurcum ve bana öyle hissettiren her kim olursa, her neresi olursa hemen kaçarım. Çocukluğuma dair tek yönü anılarım babamla ilgili olanlar.... Ölmeden önce onu sevdiğimi söylememi istemişti, hatırlıyorum. Bunu o kadar hak etmediğini düşünmüştüm ki, söylemedim. Ölmek üzere olan bir adamın son arzusunu yerine getirmemek biraz acımasızca görünse de beynimin onay vermediği hiçbir duyguyu dile getiremedim ben şu hayatımda. Söylemek istemiştim halbuki. Babamı bilinçaltıma öyle bir ittim ki yıllardır aklıma bile gelmiyordu... Ta ki geçen geceye kadar... Onu neden sevdiğimi bulmak istiyordum. Onunla ilgili hiçbir güzel anı yoktu aklımda sadece kötüleri vardı... Annemi aradım, babamla ilgili güzel anılarımızı