PEMBE PANJURSUZ EV

foto: the-sinister Sevgi arsızıyım ben. Çok sevmek, çok sevilmek istiyorum ama bir o kadar da korkuyorum bu duygudan hatta çoğu zaman izin vermiyorum bu duygunun beni ele geçirmesine. Hayatımı daha çok beynimle yönetmeye çalışan bir insan olarak bu duyguyu kontrol etme içgüdüsü gelişiyor, aksi takdirde yıkıcı bir etkisi olabiliyor bende. İnsanlara çok kolay ısınamam ben. Sıcak görünürüm ama aklımda hep bir acaba vardır. Hatta yeni tanıştığım insanların kötü özelliklerini aramak gibi hastalıklı bir yönüm de var. Sanırım hepsi kendimi koruma içgüdüsünden geliyor. Birinin benim dostum olabilmesi için aradan uzun bir zaman ve çok fazla paylaşım geçmesi gerek. Her türlü pis senaryodan sonra onun hala iyi niyetli olduğuna inanırsam, işte o zaman koşulsuz güveniyorum. Bu kişi sayısını ne kadar az tutarsam o kadar iyi çünkü o zaman daha az üzülme şansım var. Yarın bir gün onlardan birinden hiç beklemediğim bir darbe yersem üzüntüm büyük olacak çünkü. Sonra kalbimi daha ilk baştan a

*Yalnız kalınca geçmişe özlem duyma eğilimleri başlıyor bende. Sadece kendi geçmişim değil, başkalarının geçmişi, fotoğrafları, neler yaptıklarını araştıyorum. Benimle hiç ilgisi olmayan kişilerin geçmişlerini merak edip, eğer geçmişleri şimdiki hayatlarını aratıyorsa ben de üzülüyorum onlar için. Asla değiştiremeyeceğim bir şey için üzülüyorum mesela. Yetmiyor yaptıklarım bana. Eğlenmediğim o ana kızıyorum sonra. Keşke o an istediğim kişiyle, istediğim şeyi yapabilseydim diye geçiriyorum içimden. Melankolik oluyorum saçma sapan. Bu yüzden fazla yalnız kalmak bana pek iyi gelmiyor. *Bu ayın sonunda işi bırakıyorum. Kendi kararım. Böyle olsun istemezdim ama yine de pişman değilim. *Ev sahibim 1 Mayıs'ta biten kira sözleşmesini uzatmak istemiyormuş. Hayır ben istiyorum ama o n'olcak?! Bide işi bıraktığım gün söylenir mi bu allahsız?! *Ve evim... Biricik evim, özgürlük alanım. İçinde bulunduğum ilk andan itibaren seni o kadar benimsedim ki.. Asla kötü hissettirmedin bana k