Kronik tatminsizlik 21. yüzyıl hastalığı!

Mutsuzluk değil kesinlikle hissettiğim. Hatta bir süredir nerdeyse hiç hissetmediğim bir duygu mutsuzluk. Ama şu aralar eksik bir şeyler var bende hissediyorum. Tatminsizim. 3 hafta önceki Amsterdam gezimde evet çok eğlendim ama kesinlikle dinlenmiş ve yenilenmiş olarak dönmedim. Dolayısıyla bu tatil bana ihtiyacım olanı vermedi. İstanbul'da yaşamım; çalışmak, gece dışarı çıkmak, arkadaşlarımla eğlenmek, gezmek, tozmak ile geçiyor. Geçen hafta deliler gibi özlediğim annem geldi mesela. İşimi seviyorum, çalıştığım kişileri seviyorum, uğraştığım diğer şeyleri seviyorum. Kendimi tatmin edecek daha başka planlar yapmaya çalışıyorum ama bu aralar hiç bir şey beni " hah işte ihtiyacım olan şey tam olarak buydu" gibi bir duyguyla heyecanlandırmıyor. Belki de bir süredir çok hızlı yaşamak ve tam anlamıyla kendimle başbaşa kalamamaktır beni böyle yapan. 3 aydır güya tek yaşadığım evimde toplasan 10 gün bile yalnız kalmamışımdır. Seviyorum bu durumu aslında ya da sevdiğimi düşünüyorum. Kendimi tanıyamamak hala nerde duracağımı, neye ihtiyacım olduğunu bilmemek canımı sıkıyor. Alsam başımı gitsem bir yerlere tek başıma birkaç günlüğüne mesela. İçime dönük yolculukları başlatsam, uyusam kalsam canım istemiyosa hiçbir şey yapmasam... Taksam müziği hayal alemine dalsam... Sadece deniz, müzik ve ben olsak. Canım sıkılır mı yoksa kafamı dinleyip dönmüş olur muyum acaba?